Mathain san t-slighe

Thòisich mo nighean dhol dhan sgoil ùr an t-seachdainn sa chaidh, nas fhaisge na bha an sgoile eile. Agus bith mo nighean a' dol air a baisaigeil leth chuid dhen ùine agus bith mi fhìn a' dol cuide rithe anns a' mhadainn. Tha dhà shlighe ann airson a dhol dhan sgoile, an darna tè a leanas rathad agus an tè eile a leanas slighe tron a' choille. Rud eile, 's ann air taobh thall na h-aibhne a tha an sgoile, mu dhà mìle shios an abhainn. Ma theid sinn tron a' choille, theid sinn tarsain air drochaid a tha ri taobh na sgoile. Ma thèid sinn air an rathad, thèid sinn tarsain air drochaid a tha faisg air an taigh. Uill, latha an t-seachdain sa chaidh, chaidh sinn air an t-slighe tron a' choille a far a robh e fada na bu shìtheile 's nach robh againn ri deileachadh ri traffic. Uill, bha sinn a' dlùthachadh ris an drochaid agus dè a chunnaic sinn na sheasamh san t-slighe ach mathan. Stad sinn, dh'fhan airson greis, dùil am falbh e far na slighe dhan choille. Ach an ceann ghreis dè a nochd as na lusan ach mathan eile, mathan beag, cuilean. Uill, mathan-boirean 's cuilein! Nach sinne a thionndaidh air ar sàilean sa bhad. Dà mhìle air ais, cha mhòr gu ruige an taigh fhèin 's an uairsin tarsain air an drochaid eile 's an uairsin dà mhìle sìos air taobh eile na h-aibhne. Saoilidh mi gum b'e seo leisgeul na b' fheàrr a fhuair mi fhìn neo mo nighean airson a bhith fadalachd dhan sgoile neo dhan obair: bha mathain san t-slighe! Seo agaibh a thog sinn de mhathan eile o chionn dhà sheachdain: